♦Rozdział 5

Cześć i czołem! Witam wszystkich! Alexa melduję się z nową notką :P
Macie może jakieś pytania ?
Zapraszam : http://ask.fm/AleksandraaAdamczewska :3
----------------------------------------------------------------


Nieobecnym wzrokiem spoglądała na niebieskawą fiolkę. Nie była do końca pewna, czy chce wypić jej zawartość. Przecież te wszystkie koszmary, które ją nawiedzały w nocy, były karą. Karą, przypominają o najgorszym wydarzeniu jej życia.
Westchnęła zrezygnowana i odłożyła naczynie do szuflady. Położyła się wyczerpana na świeżutkiej pościeli, otulając się puchową kołdrą. Pozwoliła coraz to cięższym powieką zamknąć się. Nie czekała długo na sen.

Grube, szorstkie liny oplatające jej delikatne nadgarstki, drażniły skórę. Wilgoć, oraz chłód wydobywający się z wszystkich zakamarków pomieszczenia kuły w oczy. Nieprzyjemny zapach potu, krwi oraz kału wlatywał przez jej nozdrza, by zaraz je wypuścić. 
Siedziała na kamiennej posadzce, w maleńkiej celi. Zaraz obok niej, po lewej stronie w rogu, znajdowała się kupka siana, służąca do załatwiania swoich potrzeb fizjologicznych. Po prawej, spróchniałe kraty, a na przeciwko kamienna ściana. 
W tym zatęchłym lochu tkwiła już dwa dni. Dwa dni, które były dla niej horrorem. Co jakiś czas, można było usłyszeć przeraźliwe krzyki pełne bólu, czasem szaleństwa. Najgorsze było to, że nie wiedziała kiedy przyjdzie czas na nią. 
Jej jedyną rozrywką było liczenie kropel wody, cieknących z sufitu. Przez cały pobyt, odwiedzały ją tylko trzy szare szczury, przebiegające co jakiś czas przez jej cele. 
W pewnej chwili usłyszała kroki, które brzęczały w jej uszach coraz głośniej. Spojrzała w stronę krat i zobaczyła dwie, ubrane na czarno, postacie kroczące w stronę jej celi. Miały na sobie białe maski, więc nie mogła zidentyfikować twarzy.
Serce na moment jej stanęło, by zacząć bić maksymalnie, gdy jedna z dwójki zaklęciem otworzyła drzwi. Spojrzała na nie przerażona. Nic nie mówiąc podeszli do niej i załapali za ramiona, by brutalnie wyprowadzić ją z celi. Nie wiedziała gdzie ją prowadzą. Widziała kotem oka zmasakrowanych ludzi za kratami. Bała się coraz mocniej i gdyby nie dwie pary rąk oplatające jej ramiona, pewnie by upadła. 
Zagryzła wargi, widząc przed sobą czarne, mosiężne drzwi. Przekraczając ich próg wstrzymała oddech. Cała sala wypełniona była po brzegi sojuszników Czarnego Pana. Zaś sam Czarny Pan siedział na swoim tronie, wpatrując się w nią ze swoim jadowitym uśmiechem.
- Zapraszam, zapraszam... Jestem zaszczycony gościć w tych oto skromnych progach przyjaciółkę Harry'ego Pottera, Księżniczkę szlam -- Hermione Granger...- Wysyczał z udawanym pokłonem. 
Na sali natychmiast zapanował gwar śmiechu. Jeden ze sług popchnął ją mocno do przodu, dając do zrozumienia, by ruszyła. Stojąc przed najgroźniejszym czarnoksiężnikiem wszechczasów, czuła jak na jej karku jeżą się włosy, a na twarzy spływa pojedyncza kropla potu. Wielka dłoń chwyciła ją za kark i pociągnęła w dół tak, że upadła na kolana.
- Nie, Lucjuszu... Nasz gość powinien być lepiej traktowany, nie sądzisz?- Zwrócił się do sługi, by następnie wbić swój wzrok w Gryfonke.- Przepraszam za niego panno Granger, powinienem go lepiej wytresować.- Kolejne salwy śmiechu przeszły jak fala przez sale.- Cisza!- Warknął, a gdy wszystko ucichło, kontynuował.- Jest pani tu dlatego... By wyjawić mi miejsce kryjówki pani przyjaciela, Harry'ego Pottera.
- Nie powiedziałabym ci, nawet gdybym wiedziała!- Warknęła nieprzyjaźnie.
- Nie chciałem tego robić, ale nie mam najwidoczniej innego wyboru.- Skinął głową na czarnowłosą kobietę, stojącą obok niego.
Bellatrix z szaleństwem w oczach wyszła z sali, by po chwili wrócić z dwojgiem jeńców. Dziewczyna na początku nie rozpoznała ich, ale gdy czarnowłosa popchnęła ich w jej stronę i padli przed nią na kolanach, już wiedziała. 
- Nie...- Szepnęła. 
Przed nią znajdowali się jej rodzice będący w nie najlepszym stanie.
- Tak więc, panno Granger?
- Jak? JAK?! Ty-Ty... Ty szujo! 
- Uspokój się głupia dziewczyno!  Nie chcesz się chyba na razić na gniew Czarnego Pana?!- Warknęła Bellatrix, wracając na swoje miejsce.
- Panno Granger...- Syknął przeraźliwie.- Jestem cierpliwy tylko do czasu i nie pozwolę by byle jaka szlama tak mnie nazywała!- Warknął, starając się uspokoić.- Zadam pytanie jeszcze raz... Gdzie ukrywa się Potter?!
- Mówiłam, że nie wiem! To wie tylko profesor Dumbledore!- Krzyknęła przestraszona.
Voldemort skinął głową na Lucjusza Malfoy'a, oraz Regulusa Black'a. Obaj podeszli szybko w stronę  jej rodziców, a z ich różdżek zaczęły wylatywać przeróżne zaklęcia.
- Nie!- Pisnęła i szybko stanęła na nogi.
Zaraz natychmiast została z powrotem powalona na ziemie. Rudolf chwycił ją za ramiona, tak by miała świetny widok na rozgrywającą się przed nią scenę. Próbowała się wyrwać, czuła na policzkach gorące łzy. Krzyczała, wierciła się, szarpała. Znieruchomiała, gdy została pociągnięta za swoje długie, kasztanowe włosy. Spojrzała w górę i natrafiła na jadowity uśmiech Bellatrix. 
- Na nic upór Granger...- Syknął Voldemort.- Przestaną, gdy tylko wyjawisz nam to co chcę wiedzieć.
- Na prawdę nie wiem!- Dziewczyna nie wiedziała co robić. 
Przed jej oczami właśnie działo się coś, co nigdy nie powinno się zdarzyć!
- W takim razie... Może teraz zaczniemy od niewybaczalnych?
- Nie proszę, NIE!!!- Krzyczała, starając się wyrwać z rąk Belatrix i Rudolfa. Szarpała się i wyrywała, lecz nic to nie dawało.
Przez sale przetoczyły się śmiechy i żałosne komentarze, dotyczące jej osoby. Ale ona nie mogła nic zrobić. Ogromnym bólem było dla niej patrzenie na męczących się rodziców. 
Kolejne zaklęcia i kolejna dawka śmiechu.
 - Dosyć.- Warknął Voldemort, odwracając się w stronę dziewczyny.- Wystarczy, że powiesz nam GDZIE JEST POTTER.
- J-ja nie w-wie-em.- Szlochała, starając się nie patrzeć na cierpienie rodziców.
- Wiesz szlamo! Wiem, że wiesz! Teraz mów, a oszczędzę życie twoich, nic nie wartych, rodziców!
- Nie wiem...- Jęknęła żałośnie.
Krzyki rodziców rozdzierały jej serce. Z całych sił próbowała wydostać się z łap Śmierciożerców. To było dla niej straszne. Poczuła jak Bellatrix mocno szarpie za jej włosy. Cały czas słyszała okropne krzyki cierpienia, oraz widziała widok, którego nie chciała nigdy w życiu widzieć.
- NIE!!! Proszę! P-proszę! Z-zostawcie ich.- Ostatkiem sił wychrypiała, dławiąc się łzami.
Salwa zaklęć ustała. Natomiast krzyki, zastąpiły głośne oddechy.
- Daję ci ostatnią szanse. Gdzie jest Potter?!
- Ja naprawdę nie wiem!- Pisnęła przestraszona.
Czerwony promień pomknął w jej stronę. Niewyobrażalny ból przeszył jej ciało. Zaraz po nim nastąpił kolejny pocisk i kolejny. Każdy gorszy od poprzedniego. Później... nastała ciemność.

Obudziła się zalana potem. Oddech miała niespokojny, a całą twarz mokrą od potu. Starała się uspokoić umysł. Wiedziała, że dzisiaj już nie zaśnie.

~***~

Ostatnia lekcja z czwartym rocznikiem minęła. Wreszcie mógł pozwolić sobie na chwile relaksu. Nagle jego spokój zakłócił dźwięk otwierających się drzwi.
- Severuuuusie! Jak się cieszę, że jeszcze cię zastałem!
- Witaj Rich... Przyszyłeś do mnie w sprawie...?
- W sprawie panny Granger oczywiście! Widziałem ostatnio was przy pomniku, w dodatku rozmawiających. Oboje wiemy, że panna Granger, nie jest chętna do rozmów.
- Najwidoczniej, nie lubi rozmawiać z osobami poniżej jej poziomu?- Sarknął.
- No wiesz co...- Oburzył się blondyn.- Czemu jesteś zawsze taki nie miły w stosunku do ludzi?
- To się nazywa "urok osobisty" Rich.
- Och nie ważne... Pójdę z tym do Minerwy, bo widzę, że ty dzisiaj za bardzo pomocny nie jesteś.- Mruknął mężczyzna i obrażony wyszedł.
Severus westchnął. Czasem jego kolega z pracy zachowywał się jak dziecko. Chłopak musi nauczyć się przebywać w jego towarzystwie.
Wstał i opuścił sale Eliksirów.

~***~

- Widzę, że nie skorzystała pani z mojej pomocy, panno Granger?- Zapytał, siadającą obok niego dziewczynę.
- Nie chcę chodzić na skróty...Chcę przejść przez tę kare...- Mruknęła niewyraźnie.
- Jaką kare, panno Granger? Koszmary, to nie kara. Koszmary to nieprzyjemne wspomnienia, nawiedzające ludzi nocą.
- To kara profesorze, za to kim jestem.
Brunet zrezygnował prowadzenia dalszej rozmowy. Wiedział, że i tak tu nic nie wskóra. Dziewczyna sama powinna wcześniej, czy później to zrozumieć.
- Proszę mi powiedzieć..- Zaczęła dłuższy czas później.- Czy... Czy pan był przy śmierci moich rodziców?
Nastała niezręczna cisza.
- Tak.- Odpowiedział, po dłuższej chwili.
Dziewczyna skinęła tylko głową i wstała.
- To do widzenia.- Mruknęła cicho i odeszła.
Dzisiaj wyjątkowo szybko. Zawsze zostawała do kolacji. Severus zastanawiał się jak tak na prawdę przyjęła tą wiadomość dziewczyna. Mogła przyjąć tą wiadomość na spokojnie, mogła też przestać mu ufać. Najbardziej się jednak przestraszył tego, że mogła go znienawidzić. Zdziwiła go ta myśl, jednak nie zastanawiał się zbyt długo. Podniósł się z miejsca i ruszył do zamku. Nic tu po nim... Dziewczyny i tak już nie ma...